من قلم هستم برای رشد تو
من یکی گشتم همو انگشت تو
نور من در همرهی انگشت تو
تا نوشتن گل شود در مشت تو
روشنی بخش وجودت من قلم
تا سرافرازی بگیری چون علَم
من نشانت می دهم همچون چراغ
راه بینایی برایت در فراغ
من به زیر آرم همه جهل و شریر
از نک خوش رنگ خود همچون دلیر
تا توانی بهره بر از اشک من
تا شود عطر وجودت مُشک من
هم نفس شو تا بسازم در دلت
خانه ای از علم و دانش منزلت
من قسم گشتم به قرآن بر بشر
سطر سطر هرنوشته بر بصر
درک و فهم دانش از راه من است
دلبر نور افکنت آه من است
قدر عالم از قلم آید پدید
قدرتش برتر ز هر تیر و حدید
آن علی مولای در باب قلم:
"بنده ی آموزگاران هم منم"
بی سوادی نکبت هر زندگی است
کوری انسان در آن یک بردگی است
جهل و تاریکی زیان بخش بشر
دشمن هر انجمن بی من قدَر
صلح آرامش زمن گیرد وجود
جلوه ی نور صفا باشم زجود
گر بگیری راه روشن از سواد
بر نشینی قالی سلطان باد
کشتی ات از هر تلاطم بگذرد
جمله سیمرغت به قافت ره برد
شعر از:نصرت الله جمالی
آمار
وب سایت:
